Od Jacoba c.d. Aust

- No siemka - zaśmiałem się podchodząc do niej - Co się z tobą działo?

- To długa historia... - westchnęła wadera - Ale co ty tutaj robisz i gdzie my jesteśmy?

- Gdyby nie to, że w sumie to caaałkiem cię lubię to powiedziałbym, że to długa historia - przekomarzałem się z nią - Ale dobra. Na północ od watahy znajduje się taki fajny las w którym można złapać całkiem sporo żarcia... To właśnie tutaj.

- Aha, a po co tutaj przyszedłeś? - zadała koleje pytanie patrząc na mnie tym swoim przenikliwym spojrzeniem.

- Wiesz... Tak jakby trochę długo cię nie było, a ponieważ miałem przeczucie, że tu cię spotkam to przybiegłem. No i oczywiście miałem nadzieję na upolowanie jakiejś zwierzyny  - wyjaśniłem nie przestawiając się uśmiechać. 

- Dzięki - ona też się uśmiechnęła - A ile dokładniej mnie nie było?

- Ponad pół dnia - odparłem bez mrugnięcia okiem.

- I to według ciebie jest tak strasznie dużo?! - warknęła poirytowana.

- Bez ciebie, tak - przyznałem - Gdyby na miesiąc zniknęłaby taka Inka to nawet bym tego nie zauważył.

- Racja - zaśmiała się - Jej to nie widać nawet kiedy jest w watasze. A ze mną spędzasz po prostu za dużo czasu.

- Ach tak? - udawałem obrażonego - Jak wrócimy do watahy to nie będę się do ciebie odzywał przez cały dzień.

- Nie wytrzymasz tyle - wadera parsknęła śmiechem - Ty przecież poza mną nie masz żadnych przyjaciół.

- Jak to? Przecież wszyscy mnie kochają! - zironizowałem powstrzymując się od śmiechu.

- Jasne - Aust przeniosła wzrok na ognisko które nie rozprzestrzeniało się jedynie przez śnieg.

- A czemu rozpaliłeś ognisko? - zrobiła dziwną minę dającą wyraźnie do zrozumienia, że wilczyca uważa mnie za głupka.

- Żebyś wiedziała, że tu jestem - wyszczerzyłem zęby w uśmiechu świra.

Aust <3